Historia nie lubi się powtarzać

Historia nie lubi się powtarzać, powtarza się tylko wtedy, gdy nie kumamy jej lekcji
Ludzkość jest jedna.
Mamy w zasadzie wspólną karmę dla wszystkich wróbelków - my cierpimy za grzechy innych, inni cierpią za nasze grzechy...a pętle rzeczywistości (loops, czyli tzw powtarzalności historii)  tworzą oceny zamykające nasze umysły w klatkach.
Jak to ostatnio pewien parutysiącletni Mistrz rzekł, popijając u mnie herbatkę wieczorową porą - "niebo od piekła różni się tylko oceną"
To przez oceny mamy do czynienia wciąż z tymi samymi dramatami, odzianymi w nieco inną scenerię i inne kostiumy dla tych samych w zasadzie aktorów...odradzających się w różnych ciałach...wciąż i wciąż...
ergo - powtarzalność historii, zbiorowej czy jednostkowej, wynika właśnie z oceny...
to nie historia lubi się powtarzać - to my kochamy oceniać i sądzić



To ocena sprawia, że daną sytuację postrzegamy jako nieszczęście, albo jako wyzwanie
w pierwszej wersji takie postrzeganie spycha do pozycji ofiary - a ofiara... cierpi i przegrywa..
w drugiej opcji, postrzegasz daną sytuację jako wyzwanie do pokonania, zmieniasz swoją postawę z ofiary na postawę bohatera, stawiasz wyzwaniu czoło i zawsze - wcześniej czy później znajdujesz twórcze rozwiązanie (często tam, gdzie nie spodziewałeś się tego znaleźć), a potem już widzisz wyraźnie, że to właśnie dzięki temu wyzwaniu stałeś się bohaterem..wcześniej nie miałeś szansy się nim stać

a to wszystko się przecież zawsze sprowadza do prostej szklanki w połowie pełnej i w połowie pustej
stajesz się tym na co się patrzysz - widzisz pełną połowę - stajesz się pełnią; widzisz pustą - stajesz się pustką
Więc zobacz w swoim piekle wyzwanie, a nie dopust boży
wycisz umysł i pozwól by pojawiło się rozwiązanie
wtedy "jedyne" co masz zrobić, to przekroczyć barierę lęku i stanąć na wysokości tego rozwiązania, stając się swoim własnym bohaterem